Ze werden diep verliefd in Bucha. Een Russische kogel maakte een einde aan alles.

Ze greep zijn handen en riep: “Oleh, Oleh.”

“De Russen zaten op de stoeprand water te drinken uit plastic flessen en keken naar me”, zei ze. “Ze zeiden niets, ze toonden geen enkele emotie. Ze waren als een publiek in het theater.”

Op dat moment slaakte ze een ‘wilde kreet, als iets dat ik nog nooit heb gehoord’, zei haar vader.

“Schiet me!” ze schreeuwde. “Schiet mij en de kat neer!”

Ze keek naar de soldaten en staarde naar hun laarzen, maar de commandant liet uiteindelijk zijn geweer zakken en zei: “Ik vermoord geen vrouwen.”

Hij gaf Iryna en haar vader drie minuten om te vertrekken.

Lijken verzamelen

De bevolking van Bucha is ongeveer 40.000, maar op 3.000 tot 4.000 na waren alle inwoners vóór de Russische bezetting gevlucht, zeiden stadsfunctionarissen. Men denkt dat er ongeveer 400 burgers zijn gedood, dat wil zeggen ongeveer een van de 10 mensen die hier waren.

Sommigen werden in executiestijl neergeschoten met de handen op de rug gebonden. Anderen werden op gruwelijke wijze geslagen. Velen waren zoals Oleh: geen militaire ervaring, ongewapend en geen duidelijke bedreiging vormend.

Er werden zoveel lichamen achtergelaten in de straten van Bucha dat stadsfunctionarissen zich zorgen maakten over een plaag. Maar ze hadden niet genoeg arbeiders om de lichamen te verzamelen. Daarom hebben ze vrijwilligers geworven. Een van hen was Vladyslav Minchenko, een tatoeëerder.

‘Het meeste bloed dat ik ooit heb gezien, zat in een piercing,’ zei hij wrang.

Maar al snel raapte hij dode mensen en lichaamsdelen op, ritste ze in zwarte zakken en bracht ze naar een gemeenschappelijk graf buiten Bucha’s hoofdkerk. Hij haalde het lichaam van Oleh terug, met zijn verbrijzelde hoofd, zei hij, wat werd bevestigd door videobewijs.